ลูกจ้างสามารถลาป่วย (sick leave) ได้เมื่อพวกเขาป่วยหรือบาดเจ็บ และไม่สามารถไปทำงานได้ นอกจากนี้ พวกเขายังสามารถลาเพื่อดูแลคนป่วยหรือบาดเจ็บได้

การลาป่วย และการลาของผู้ดูแลนั้นเป็นที่รู้จักกันในฐานะ วันลากิจส่วนตัว (personal leave) ด้วยเช่นกัน

ลูกจ้างสามารถใช้วันลาหยุดของผู้ดูแล (carer’s leave) เพื่อดูแลหรือสนับสนุนคนที่อยู่กับพวกเขาหรือสมาชิกของครอบครัวที่ใกล้ชิดของพวกเขา (เช่น สามีภรรยา คู่ครอง บิดามารดา บิดามารดาบุญธรรม บุตร พี่น้องร่วมบิดามารดา ปู่ย่าตายาย) คนนั้นๆ จะต้องเจ็บป่วยหรือบาดเจ็บหรือต้องการความช่วยเหลือในกรณีฉุกเฉินที่ไม่คาดฝัน

ลูกจ้างสะสมวันลาป่วย และวันลาของผู้ ดูแลได้ทันที ที่พวกเขาเริ่มทำงาน วันลานี้สามารถลาเมื่อใดก็ได้ รวมถึงระหว่างช่วง 12 เดือนแรกของการทำงาน

นายจ้างสามารถขอให้ลูกจ้างเตรียมหลักฐานเพื่ออ้างอิงถึงสาเหตุการลาได้ โดยทั่วไปสามารถใช้ใบรับรองแพทย์หรือคำแถลงการณ์ (statutory declaration) เพื่อเป็นหลักฐานได้ 

ลูกจ้างจะได้รับวันลามากแค่ไหน?

ลูกจ้างประเภทเต็มเวลาหรือไม่เต็มเวลาจะมีวันลาป่วย และวันลาของผู้ดูแล ได้สูงสุดปีละ 10 วัน จำนวนวันลาขึ้นอยู่กับจำนวนชั่วโมงที่พวกเขาทำงานตามปกติในแต่ละสัปดาห์ เมื่อถึงสิ้นปี วันลาที่เหลืออยู่นั้นจะถูกยกไปรวมกับปีถัดไป

ลูกจ้างประเภทชั่วคราวสามารถใช้วันลาของผู้ดูแลโดยไม่รับค่าจ้างได้ครั้งละ 2 วันในยามจำเป็น

ลูกจ้างประเภทเต็มเวลาและไม่เต็มเวลาสามารถใช้วันลาของผู้ดูแลโดยไม่รับค่าจ้างได้หากพวกเขาไม่มีวันลาป่วยหรือวันลาของผู้ดูแลเหลืออยู่

การสิ้นสุดการจ้างงาน

โดยปกติ นายจ้างไม่ต้องจ่ายค่าวันลาป่วยและวันลาของผู้ดูแลที่ยังไม่ได้ใช้ให้กับลูกจ้างเมื่อการจ้างงานของพวกเขาสิ้นสุด